geduld is een schone zaak

Gisteren ben ik met Ibu naar een broer van hem geweest die ziek was. Die woon niet echt dichtbij en ook echt niet in de grote stad. Dit was echt een heel klein gehucht. Maar goed, de reis erheen ging prima. Terug was echter een ander verhaal.

Van het huis liepen we naar de doorgaande weg. Van de mensen van het huis wat aan de weg grenst kregen we een bankje om op te zitten wachten. Dat bleek ook wel nodig. De eerste (en enige) bushtaxi die langs kwam zat vol. Vervolgens passeert een personenauto, waar nog plek is, maar die niet stopt. Dan een terreinwagen met blanken die ook niet stopt. Kortom, we hebben er 2 uur zitten wachten met 3 passerende auto's en een paard en wagen. Helaas ging die niet de goede kant op anders waren we daarmee gereisd.

Uiteidelijk besloten Ibu en ik maar te gaan lopen. Dat bleek een goed uur te zijn tot we in Brikama kwamen. Mamma heeft me altijd geleerd te gaan plassen voordat je weggaat. Nu weet ik dat dat in Gambia iets anders zit en dat je soms echt beter maar kan wachten tot je zelf thuis bent (al loopt het water uit je ogen!) Dus in dit geval was ik ook niet bij de broer geweest. Ik dacht dat ik het wel zou redden tot thuis. Maar ja, na 2 uur wachten en een half uur lopen, besloot ik toch maar dat hjet tijd werd voor een bush-plasje. Gelukkig maar, want uiteindelijk duurde het vanaf het moment dat we bij de broer weggingen tot ik thuis was ruim 4 uur!

Geduld is hier een schone zaak...