marcheren (oefenen) deel 1.
Door: Kitty
Blijf op de hoogte en volg Kitty
11 Maart 2007 | Gambia, Banjul
Gambia is in 1965 onafhankelijk geworden. Dit wordt elk jaar uitgebreid gevierd. Op 18 februari is er een grote officiele ceremonie. Hier komen alle mogelijke hotemetoten opdraven. Behalve 1: de president himself. In alle jaren dat hij aan de macht is, is hij nog nooit op het feest verschenen. Is dit een kwestie van trots of baalt hij dat hij er zelf niets mee te maken heeft gehad (hij was pas 1 of 2 jaar oud)?
Natuurlijk moet iedereen dit grote feest meevieren, zo ook de kinderen van scholen. De scholen worden uitgenodigd in verschillende districten en dan de nursery-, primary- en highschools apart.
Afgelopen zaterdag waren wij met onze school aan de beurt. Wat iedereen die in het stadion zit te kijken niet weet, is wat er allemaal aan vooraf gaat. Een inside-view:
Twee weken van tevoren heerst er al stress op school. Moeten we nu al gaan oefenen? Uiteindelijk wordt er besloten nog 2 dagen te wachten totdat de laatste vergadering is geweest en alles (data etc.) defenitief vast staat.
Alle kinderen van nursery 2 en 3 doen mee en dan ook nog de sterke kinderen van nursery 1. Hoe ze dit bepaald hebben weet ik niet, ik vind ze allemaal erg klein om mee te lopen. Maar goed.
De eerste dag (een donderdag) van oefenen was ik er niet. Ik hoorde dat het een grote chaos was. Dus de tweede dag was ik erg benieuwd. De kinderen werden van klein naar groot gezet. Niet zoals ik verwachtte, jongens en meisjes door elkaar, maar eerst de meiden van klein naar groot en dan de jongens daarachter. Allemaal keurig in rijen van 4, in de verwachting dat ze in die rijen blijven lopen.
Er gaat 1 leerkracht mee met een djembe om het ritme aan te geven. De andere leerkrachten lopen als hulp mee. Nou, dat is hard werken hoor!
We beginnen op onze plaats te marcheren. Er wordt geroepen "Left, right, left, right!" Leuk om te roepen, maar 99% van de kinderen heeft echt geen flauw idee van links of rechts. Dus dat was voor ons al een hele klus om ze allemaal het goede been te laten nemen. Een voodeel, alle kinderen hebben hier wel ritmegevoel en stampen dus exact in de maat mee.
Dan gaan we lopen. Natuurlijk zijn bij de eerste stappen het hek uit de keurige rijen al weer verdwenen. Niet zo raar met kinderen van 3 tot 6 jaar. Ruim een uur duurt deze marteling; de kinderen proberen in de rij te laten lopen, elkaar niet te slaan, schoppen ed, en dat allemaal onder de bloedhete zon. Na een uur ben ik net zo afgedraaid als de kinderen.
En dit oefenen duurt anderhalve week, elke dag weer.
Natuurlijk moet iedereen dit grote feest meevieren, zo ook de kinderen van scholen. De scholen worden uitgenodigd in verschillende districten en dan de nursery-, primary- en highschools apart.
Afgelopen zaterdag waren wij met onze school aan de beurt. Wat iedereen die in het stadion zit te kijken niet weet, is wat er allemaal aan vooraf gaat. Een inside-view:
Twee weken van tevoren heerst er al stress op school. Moeten we nu al gaan oefenen? Uiteindelijk wordt er besloten nog 2 dagen te wachten totdat de laatste vergadering is geweest en alles (data etc.) defenitief vast staat.
Alle kinderen van nursery 2 en 3 doen mee en dan ook nog de sterke kinderen van nursery 1. Hoe ze dit bepaald hebben weet ik niet, ik vind ze allemaal erg klein om mee te lopen. Maar goed.
De eerste dag (een donderdag) van oefenen was ik er niet. Ik hoorde dat het een grote chaos was. Dus de tweede dag was ik erg benieuwd. De kinderen werden van klein naar groot gezet. Niet zoals ik verwachtte, jongens en meisjes door elkaar, maar eerst de meiden van klein naar groot en dan de jongens daarachter. Allemaal keurig in rijen van 4, in de verwachting dat ze in die rijen blijven lopen.
Er gaat 1 leerkracht mee met een djembe om het ritme aan te geven. De andere leerkrachten lopen als hulp mee. Nou, dat is hard werken hoor!
We beginnen op onze plaats te marcheren. Er wordt geroepen "Left, right, left, right!" Leuk om te roepen, maar 99% van de kinderen heeft echt geen flauw idee van links of rechts. Dus dat was voor ons al een hele klus om ze allemaal het goede been te laten nemen. Een voodeel, alle kinderen hebben hier wel ritmegevoel en stampen dus exact in de maat mee.
Dan gaan we lopen. Natuurlijk zijn bij de eerste stappen het hek uit de keurige rijen al weer verdwenen. Niet zo raar met kinderen van 3 tot 6 jaar. Ruim een uur duurt deze marteling; de kinderen proberen in de rij te laten lopen, elkaar niet te slaan, schoppen ed, en dat allemaal onder de bloedhete zon. Na een uur ben ik net zo afgedraaid als de kinderen.
En dit oefenen duurt anderhalve week, elke dag weer.
-
11 Maart 2007 - 15:53
Alied:
mochten jullie een beetje in de schaduw wachten ( afspraak gemaakt vorig jaar tijdens een vergadering van alle nurseryschools in ons district), wanthet was bloedjeheet!! Niemand flauwgevallen?? Was de president himself er ook bij?? We horen het wel volgende week. De vishengelspelen waren niet te krijgen,trouwens ook geen plaats meer in de koffer
liefs Alied -
12 Maart 2007 - 17:56
Omarie:
met interesse alles gelezen,zou dit wel eens willen zien.ach dat grut van3 jaar.er zullen er wel bij zijn die echt niet verder kunnen,wat moet je dan?blijven lachen.dan hebben wij wel een kroonprins,die zou wel komen,is dus beter dan de president.maar Kitty,je zzult zo wel een slank figuurtje krijgen.bedankt weer voor het schrijven.
altijd fijn iets te horen.groetjes en liefs ,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
